تأثیر جنس پوشش و میزان پوشش میلگرد بر دوام بتن خودمتراکم در دریای عمان

سازه های بتنی مسلح در دریای عمان همواره در معرض محیط خورنده دریایی بوده و می بایست سالها کارایی لازم را داشته باشند. بکارگیری روشهای موثر خوردگی جهت حفاظت سازه های فوق علاوه بر کاهش هزینه های تعمیر و نگهداری این سازه ها، عمر مفید آنها را افزایش داده و از به هدر رفتن سرمایه های عظیم ملی جلوگیری میکند.اعمال پوشش روی میلگرد در نواحی جزر و مدی،ساحل، مستغرق و اتمسفری و همچنین ضخامت پوششی بتنی میلگرد در سازه های فوق نیز متداولترین روش حفاظت این نواحی در برابر عوامل خورنده محیطی میباشد. این پوششها همانند سدی در برابر عوامل خورنده محیطی قرار گرفته و باعث افزایش عمر مفید آنها میشود.لذا در این تحقیق نمونه های بتن خودمتراکم با سه نوع پوشش میلگرد از نوع روی(40 و 60 میکرون) و اپوکسی و میلگرد بدون پوشش با ضخامت پوشش 3،5و7سانتی متر بتن روی میلگرد در شرایط استاندارد و همچنین نواحی جزر و مد، مستغرق و اتمسفری به مدت14ماه عمل آوری شده است.. بر روی نمونه های ساخته شده،آزمایش مقاومت فشاری بر اساس استاندارد bs 1881 part 116 ، جذب آب بر اساس استاندارد bs 1881 part 122 ،آزمایش نفوذ پذیری تحت فشار آب بر اساس استاندارد din 1048 ، نفوذ یون کلر بر اساس استاندارد astm c 1152، مقاومت الکتریکی cabera وپتانسیل خوردگی astm g876 و کاهش وزن میلگرد در سنین مختلف انجام شده است که نتایج آزمایش کاهش جرم و خوردگی نشان از عملکرد خوب بتن با میلگرد روکش اپوکسی و روی در مقایسه با میلگرد بدون پوشش در شرایط مختلف دارد. همچنین آزمایشات مقاومت فشاری، مقاومت الکتریکی، جذب آب، نفوذ آب و یون کلر در همه مراحل مخرب بودن شرایط جزر و مدی را اثبات کردند.